Heerlijk vond ik het, als kind, de weg in een doolhof zoeken. En dan vooral zo’n doolhof waar de goede weg niet in de aarde ingesleten is en de stuiken dichtgegroeid zijn. Een doolhof dus waar je niet kunt zien hoe je in het midden moet komen. Het soort doolhof waar je echt een tijdje zoekende bent. En eerlijk gezegd, ik vind het nog steeds leuk.
Een paar jaar geleden ontdekte ik een labyrint. Er waren geen struiken, je kon het hele labyrint overzien, en er was één weg die naar het midden loopt. Zoals dat bij een labyrint het geval is. Totaal anders dus dan in een doolhof. Je gaat er dus ook met een andere intentie naar binnen. Je zoekt geen weg, je gaat de weg zoals die zich voor je opent.
Voordat je een labyrint gaat lopen, zo leerde ik, word je eerst stil, en met een vraag of verlangen loop je dan de weg naar het midden. Vroeger vond ik dat maar vaag en zweverig. Inmiddels zie ik het als een mogelijkheid om iets van God te leren dat voorbij het cognitieve kennen gaat. Met mijn hoofd leer ik telkens weer iets nieuws over God, maar met mijn gevoel en intuïtie krijg ik een besef van (bijvoorbeeld) wat het betekent dat God van mensen, van mij, houdt. Cognitieve kennis kan ik vergaren, maar met ervaringskennis is dat anders. Daarvoor moet ik me openen, me ontvankelijk opstellen. Zonder dat ik de zekerheid heb dat ik dan ook daadwerkelijk iets zal ervaren. Een labyrint lopen is een manier om je ontvankelijk op te stellen. Maar of je dan iets ervaart?
Een doolhof en een labyrint. Het zijn ook metaforen om naar het leven te kijken. Als je het leven ziet als een zoektocht waarin je levensgeluk afhangt van de keuzes die je maakt, ben je zelf verantwoordelijk voor dat levensgeluk. En dan kan het zomaar zijn dat je verdwaald raakt te midden van al die keuzes. Anders dan in een echt doolhof, waar je weet dat je er weer uit zult komen, kun je in het concrete leven echt verstrikt raken in de dingen op je pad. Dan kan al je energie zomaar gaan zitten in het zoeken naar oplossingen. Je kunt het leven echter ook als een labyrint zien. De weg opent zich vanzelf: natuurlijk moet je ook keuzes maken, maar er gebeuren dingen in het leven waarvoor je niet verantwoordelijk bent en die je niet kunt oplossen. Blijf maar (zoals in dat labyrint) lopen, ga door, stap voor stap. Vertrouw op God. Onderweg denk je misschien dat je in een kringetje rondloopt, en toch kom je steeds dichter bij Hem die je levensmidden is.
In deze afbeelding zie je het labyrint dat in de kerk van Chartres (Frankrijk) ligt, het dateert uit de 12e eeuw. De gedachte was dat mensen die niet op pelgrimsreis naar Jeruzalem of Rome konden, het labyrint konden lopen als alternatief. Ook wij hoeven niet ver te reizen: je kunt dit labyrint (klik op de link) uitprinten en met je vinger ‘lopen’. Mocht je het willen doen, neem er dan de tijd voor. Bij het naar binnenlopen kun je een verlangen of vraag die in je leeft meenemen. Sta dan, aangekomen in het midden, een moment stil om God te antwoorden. Loop dan weer langzaam terug naar buiten, terug het concrete leven in, met iets wat je meeneemt vanuit de ontmoeting met God. Wees gezegend.
Deze blog is geschreven door ons lid Hanny Röhm, pastoraal werker in de NGK-Utrecht, op persoonlijke titel. Vragen en opmerkingen over deze blog worden doorgestuurd naar de schrijver.