Er is al heel wat gezegd en geschreven over het rapport van de Werkgroep Ambt ‘Predikanten geroepen om te dienen’. Het doel van het rapport was het opnieuw overwegen van de invulling van het predikantschap in de huidige tijd. In dit rapport wordt ook iets geschreven over de kerkelijk werker en de hbo-theoloog en de plek van de ambten in de gemeente. Dat heeft reuring veroorzaakt, in de media en ook in onze vereniging.

De kerkelijk werkers van het eerste uur hebben een weg moeten banen voor zichzelf en hun opvolgers. Het heeft moeite gekost ons goed te positioneren. En nog steeds ervaren sommige hbo-theologen dat ze met argusogen bekeken worden door hun universitair geschoolde collega’s. Als medevoorzitter van Luceo motiveerde de ontstane reuring mij om hier en daar vragen te stellen en mijn oor te luisteren te leggen. We hebben onze zorgen over de uitspraken in het rapport gedeeld met de synode. Nu is het afwachten wat de synode gaat doen met de reuring die is ontstaan.

Ondertussen deed de situatie ook wat met mij als mens. Het maakte pijn en twijfels wakker over de kerk. Ik ben hbo-theoloog maar niet meer in de kerk werkzaam. Wat vind ik eigenlijk van het instituut? Hoe verhoud ik me ertoe? Zijn we kerk zoals God dat van ons vraagt? Wat zou er gebeuren als Jezus de synode zou binnenwandelen? Zou Hij meegaan doen in het gesprek en Zijn wijsheid delen? Zou Hij als bij de tempelreiniging de tafels omver gooien en wat niet goed is benoemen? Zou Hij ons mee naar buiten nemen en ons Zijn wereld laten zien? Zou Hij ons helpen met de vragen die ons bezig houden?

Ik weet het niet. God heeft mensen geroepen om samen te zijn, Hem samen te aanbidden, van elkaar te leren, elkaar te vermanen en te bemoedigen en samen het lichaam van Christus te zijn. Tegelijk zijn we allemaal mensen, mensen die nog steeds tekort komen en zichzelf en elkaar onrecht aandoen. Het lijkt alsof wij mensen niet in staat zijn God te dienen in al zijn veelkleurigheid, dat we anderen uitsluiten omdat ze God niet net zo dienen als wij dat doen.

Zelf ben ik opgebrand in de kerk en de pijn die dat heeft gedaan heb ik netjes ergens geparkeerd. Ik heb me weer gevoegd in mijn eigen plaatselijke gemeente en probeer God te zien in de gemeente en de mensen die daar lid zijn. Maar de reuring die ontstond en de rol die ik moest spelen, zorgde ervoor dat die pijn die ik had geparkeerd weer even uit zijn stalling moest halen en moest bekijken.

Het doet me pijn dat we als leden van Christus gemeente falen in de zorg voor elkaar. Dat mensen zich niet kunnen vinden in de ene gemeente en dus maar ergens anders lid worden. Dat het zo kan zijn dat mensen niet in de kerk komen als een bepaalde predikant voorgaat. Dat het gebeurt, in alle goede wil, dat een werker in de kerk opbrandt. Waarom lukt het ons mensen niet om meer te lijken op onze Vader die dankzij Zijn zoon toch Zijn Geest aan ons geeft. Waarom hadden wij, als Luceo, het gevoel dat als we niet oppasten, onze vragen bij het rapport zouden worden opgevat als een tegenpositie, een aanval? Waarom dienen we dezelfde God, maar denken we dat die God toch vooral in ons hokje past?

Op al deze vragen heb ik geen antwoord. De rust in de gelederen van Luceo is een beetje teruggekeerd, mensen die er inhoudelijk meer verstand van hebben dan ik, hebben de handdoek opgepakt. En ik ga gewoon nog steeds op zondag naar de kerk.

Wat ik wel weet is dit: mijn vragen komen voort uit een verlangen. Het verlangen dat God écht alles in allen zal zijn. Dat de kerk bij uitstek de plek is waar Gods Koninkrijk nu al zichtbaar is. Waar mensen rust en genezing zullen vinden, zich gezien zullen weten. Waar iedereen geliefd is, ongeacht huidskleur of seksuele voorkeur. Waar we ons laten leiden door de Geest. Waar we zoeken naar elkaars kwaliteiten en samenwerken vanuit hetzelfde verlangen. Waar onze raadgever niet angst is, maar vertrouwen. Een plek waar mensen van zullen zeggen: zij hebben iets, dat wil ik ook.

Ik deed in dit proces (opnieuw) een bijzondere ontdekking. Ik mocht nieuwe mensen ontmoeten en met hen in gesprek gaan. En ondanks onze schijnbare verschillende mening herkende ik in hen dezelfde liefde voor God en hetzelfde verlangen Hem te dienen dat ik zelf ook heb. Als we dat de boventoon laten voeren komt het wel goed.

Alle eer aan God.

Deze blog is geschreven door ons lid Renske Vermij, pastoraal medewerker bij Opella, op persoonlijke titel. Vragen en opmerkingen over deze blog worden doorgestuurd naar de schrijver.