We zijn een bont en gevarieerd gezelschap van werkers in de kerk. Om me heen zie ik b.v. in de intervisiegroep kerkelijk werkers, pastoraal werkers, van wie sommigen voor een specifieke doelgroep, bv jongeren of ouderen, catecheten, geestelijk verzorgers in een instelling of verzorgingstehuis. En al die smaken dan ook nog met of zonder preekbevoegdheid. Wat doen ze allemaal precies? Nou, ik doe het als volgt:
In 2020 ben ik begonnen als kerkelijk werker in een gemeente in het Noorden van het land. Zowel voor mijzelf als voor de gemeente betrof het hier een nieuwe functie. Om het werk in deze kerkelijke jungle wat overzichtelijk te houden voor mijzelf en anderen heb ik in mijn eerste maanden een werkplan gemaakt met daarin de volgende taken:
- Gevraagd en ongevraagd ondersteunen en adviseren van de kerkenraad
- Bezoeken aan ouderen, chronisch zieken, rouwenden en andere adressen waar extra aandacht nodig is.
- Gemeenteopbouw, bevorderen van Bijbelstudie, evt. opstarten van een gemeenteproject.
Ondanks de coronabeperkingen in het begin bleek dit een heel goede mix in de inwerkperiode, maar ook voor daarna.
Uit de pastorale bezoeken haal ik inspiratie en achtergrondinformatie voor de ondersteuning van beleidsontwikkeling in de kerkenraad en heb ik praktische voorbeelden bij de hand tijdens cursussen en trainingen aan diakenen en ouderlingen. Bij het coachen van individuele ouderlingen helpt het dat ik mensen uit hun wijk ook zelf heb gesproken.
Als kerkelijk werker neem ik ook deel aan kerkenraadsvergaderingen waar we niet alleen de zaken regelen rond kerk-zijn, maar ook ruimte maken om elkaar te ondersteunen en voor elkaar te bidden. Af en toe gebruiken we een intervisiemethode die ons helpt de moeilijke en zware dingen in het pastoraat een plek te geven. Moeilijke gespreken of psychische problematiek zijn dingen die je in dit werk tegen kunt komen die je zelf ook als mens kunnen raken.
Op het gebied van gemeenteopbouw zoeken de predikant en ik naar nieuwe manieren van samen geloven, b.v. seniorendiensten of bijbelstudiemiddagen in plaats van de (opgeheven) middagdiensten.
Na ruim twee jaar geniet ik nog steeds van het werk en van de geloofsgesprekken, die ook met nuchtere noordelingen heel goed mogelijk zijn. We lachen en huilen met elkaar, we leren van elkaar en bouwen elkaar op met alle wijsheid, liefde en humor die de Geest geeft.
Terugkijkend op mijn bezigheden in de gemeente valt mij in dat mijn werk goed te vergelijken is met dat van een herdershond.
Jezus is de Goede Herder en leidt zijn kudde door deze wereld, op weg naar het Vaderhuis. Ik draaf er vrolijk blaffend achteraan en help mee om de schapen bij elkaar en op Zijn koers te houden.
Schapen die dreigen te verdwalen op donkere zijpaadjes vol gemopper en negatieve oordelen, probeer ik weer de weg te wijzen terug naar het Licht, in het spoor van Zijn liefde en genade.
Kerkenraden of commissies die verstrikt raken in het struikgewas van regeltjes en dagelijkse problemen help ik weer omhoog te kijken, naar hun werkelijke taak van geestelijk leidinggeven en zorg voor de gemeente.
In de achterhoede help ik mee om oude, zieke of eenzame en langzame schapen bij elkaar te houden en leer ik van de liefde waarmee Hij naar hen kijkt en rekening met hen houdt.
Zelf heb ik het soms druk, maar ik voel geen druk. De schapen die ik niet in beeld heb, vindt Hij op een andere dag of plek wel weer terug. Hij heeft het overzicht, ik niet. Ik weet niet waar we langs moeten of hoe lang de reis nog gaat duren. Jezus geeft de richting aan en Hij zorgt ook voor mij!
Deze blog is geschreven door ons lid Finny Douwstra op persoonlijke titel. Vragen en opmerkingen over deze blog worden doorgestuurd naar de schrijver.