Middenin de coronatijd begon ik aan een nieuwe baan. Het was net na de tweede lock-down, er kon heel langzaam weer wat meer. Het was een rare tijd waarin we afstand moesten houden, mondkapjes moesten dragen en heel voorzichtig waren met onze ouderen en kwetsbaren. Zo begon ik bij Opella, een grote zorgverlener op de Veluwe. Mijn werk richt zich vooral op de bewoners van onze verpleeghuizen en de hospices. We hebben verpleeghuizen voor mensen met dementie, voor mensen die door lichamelijke zorg niet meer thuis kunnen wonen en een huis voor ouderen met psychische problemen.
(Bron afbeelding: Wikipedia, Dennis Veninga)
Toen ik begon bij Opella was er net een periode waarin beperkt weer wat samenkomsten georganiseerd mochten worden. Dat betekende dat ik voorzichtig, met de nodige matregelen, weer wat kerkdiensten en vieringen kon gaan organiseren. Zo kwam het dat ik op een zondagavond bij de eerste viering in het huis met ouderen met psychische problemen mocht zijn. Privé was ik al die tijd niet in een kerk geweest. Dit was dus de eerste kerkdienst in ongeveer 1,5 jaar waar ik fysiek bij kon zijn. Ook voor de bewoners en de vrijwilliger die de viering leidde was het hun eerste viering in tijden. Ik mocht deze viering gewoon meedoen en van het moment genieten.
En genoten heb ik! Want waar wil Jezus zijn? Bij de middenklasse die ik wekelijks ontmoet in mijn eigen kerk? Natuurlijk! Maar zegt Jezus niet zelf: ‘Wie gezond zijn, hebben geen dokter nodig, maar wie ziek zijn’? (Marcus 2:17). Als je de Evangeliën leest zie je dat Jezus’ hart uitgaat naar de mensen in nood, mensen die afhankelijk zijn, mensen die in een hoekje van de samenleving worden weggestopt. Juist hen haalt Hij naar voren, juist hen wil Hij ontmoeten.
Deze viering, daar in dat verpleeghuis met allemaal mensen die hulp nodig hebben en niet makkelijk meekomen in de maatschappij, werd een heilig moment voor mij. Daar sprak Jezus mijn hart aan met Zijn liefde voor de mensen waar we bij Opella voor mogen zorgen. Ik mag in Zijn voetsporen gaan en deze mensen ontmoeten. In mijn hart, vol ontzag voor God op dat moment, welde een lied op: ‘Waar ik ben, bent U: wat een kostbaar geheim, Uw naam is ‘Ik ben’ en ‘Ik zal er zijn’’(Sela, Ik zal er zijn).
Sindsdien weet ik me steeds weer bemoedigd door dit lied als ik tijdens mijn werk mensen ontmoet. Sommige van deze mensen zijn hun geloof kwijt, andere zijn vol geloof, weer anderen kennen God niet. Ik mag aansluiten waar zij zijn, naast ze gaan staan, luisteren, meebewegen, hoop geven en soms de weg wijzen. En altijd gaat God met mij mee, omdat Hij is waar ik ben. Ik geloof dat Zijn aanwezigheid altijd verschil maakt. Dat maakt me nederig en intens dankbaar dat ik dit werk mag doen.
Deze blog is geschreven door ons lid Renske Vermij op persoonlijke titel. Vragen en opmerkingen over deze blog worden doorgestuurd naar de schrijver.