Werken in de kerk, ik vind het fijn om te doen. Ik werk als pastoraal werker in een regiogemeente. In gesprek met mensen gaat het over de wezenlijke dingen van het leven. Over hoe het leven zich heeft ontvouwd en hoe dat onophoudelijk doorgaat. Of dat nu het moment dichterbij lijkt te komen dat dat open perspectief zich begint te sluiten. En hoe je naar je situatie, hoe die ook is, kijkt. Met ogen die ingesteld zijn op het leven hier op aarde, of met ogen die dat overstijgen, die iets zien van wat God ons laat zien. Van Zijn hand die niet loslaat, van vrede en verzoening. Het roept verlangens en vragen op.

Het leven liefhebben. Dat is wat we allemaal willen. Kunnen genieten van onze dagen. Van wat we doen, van wat we geven en ontvangen. Ik schrijf dit op Blue Monday, die ene maandag in januari waarop de meeste mensen zich treurig, neerslachtig of weemoedig zouden voelen. Er is terechte kritiek op deze stelling. Hoe dan ook, de meeste mensen zullen niet altijd genieten van het leven. Ik ook niet. En dan ben je ook op zulke dagen werker in de kerk. Met als taak om neutraal te luisteren, je niet te laten leiden door gevoelens die even wat minder zijn. Maar je te laten leiden door het evangelie, door Gods ogen die altijd hoopvol zijn.

Wat mij op zulke momenten helpt zijn meerdere dingen. Ik noem er een paar. Ik geloof in een God die geleden heeft. Die weet heeft van ingewikkelde menselijke gevoelens, die mee kan voelen. Die mee wil voelen. Deze dagen mogen er zijn, omdat God daar wil zijn. Dat is een, en die is vrij wezenlijk. Ik noem er nog twee. Een tweede is dat je met de tijd in je werk ervaring opdoet. Hoe vaak is het niet voorgekomen dat ik op weg was naar een ontmoeting en ik me afvroeg hoe ik in deze stemming ooit bij kon dragen aan een betekenisvolle ontmoeting. Mijn ervaring is dat er ook dan de meest mooie ontmoetingen kunnen ontstaan. Ik snap er niets van. Blijkbaar is die Derde, die erbij is, in staat om ondanks de gebrokenheid zegenend aanwezig te zijn. Mijn ervaring bevestigt dus die eerste reden. En de derde reden, en die komt nu een beetje als een vuurwerkpijl gillend en onverwacht dit blog binnenvliegen, is Luceo.

Als kerkelijk werker heb je vaak een solitair beroep. Je gaat veel met mensen om, met gemeenteleden, kerkenraadsleden en je hebt mogelijk een predikant als collega, maar je werkt ook veel alleen. Wat een weldaad om in de intervisiegroep van Luceo collega’s te ontmoeten en met hen samen op te trekken. Te merken dat we als gebroken mensen allemaal tegen dingen aanlopen, allemaal zoeken naar de Goede weg en elkaar daarin bemoedigen. Wat een wijsheid is er verzameld in al die collega’s bij elkaar.

Het werk in de kerk levert nieuwe perspectieven en nieuwe energie op. Want dat gaat ook met die ervaring gepaard. Na zo’n ontmoeting kan ik weer iets zien van wat God ziet. Gods ogen die het leven liefhebben. Die het beste medicijn zijn tegen de gevoelens van Blue Monday.

Er zijn meer redenen te verzinnen die je als werker in de kerk helpen op zulke dagen. Welke dingen helpen jou om in je werk hoopvol te blijven? Ik ben benieuwd. Wil je reageren op deze blog? Ga naar onze Facebook-pagina.

Deze blog is geschreven door ons lid Hanny Röhm op persoonlijke titel. Vragen en opmerkingen over deze blog worden doorgestuurd naar de schrijver.